Het is september 2014 en ik ben op Vlieland. Ik zit in mijn appartementje en kijk op mijn mobiel wat het weer gaat doen. Het weerbericht voorspelt een grijze en natte dag. En het actuele radarbeeld in mijn app bevestigt dit. Maar als ik iets van mijn dag wil maken, qua foto’s, heb ik één kans; er zit een gat in de overwaaiende bewolking. Ik gok dat ik één tot twee uur heb, maar dan moet ik snel zijn. Het gat is er bijna.
Ik heb daarom als strikte voetganger (ik kan niet fietsen) niet zo veel keuze. De dichtstbijzijnde echt interessante plek is het Vuurboetsduin. Snel spullen inpakken en via de trap omhoog. Eigenlijk verwacht ik er niet eens zoveel van en ik pak daarom alleen de eenvoudige (maar scherpe) 35mm f1.8 op mijn D7000. En het statief gaat mee. En een fles water. Dat is het dan. Ik wil gewoon wat fotograferen en heb geen duidelijk beeld in mijn hoofd.
Timing perfect. Als ik boven kom is de zon doorgekomen. Het is rond half negen en de zon staat nog laag, Een warm licht strijkt over het duin en over de vuurtoren. En op d’een of d’andere manier lijkt het fotograferen vanzelf te gaan. Het licht is fantastisch, de rode vuurtoren contrasteert prachtig met de blauwe lucht en het groen. Ik begon gejaagd, maar opeens komt er een enorme rust over me heen. Ik zet de camera op statief en zoek composities met de vuurtoren en nippend aan mijn water wacht ik tot de wolken de compositie af maken. Het zijn nu nog altijd mijn favoriete foto’s van de vuurtoren en sinds die anderhalf uur is het Vuurboetsduin in het ochtendlicht één van mijn favoriete plekken. Ook als het geen foto’s oplevert.
Het idiote is dat ik ergens in de weken daarna via Facebook een artikeltje lees over zen en fotografie. Door dat anderhalf uur op het duin valt dat hele verhaal op zijn plaats. Je maakt volgens het artikel de beste foto’s als je niet bezig bent met ‘geweldige prijswinnende’ foto’s maken. En dat klopt: ik verwachtte helemaal niet zoveel van deze ‘sessie’. Ik wou gewoon foto’s maken. Bovendien gemaakt met het minst dure objectief dat ik ooit voor mijn spiegelreflexen heb gekocht. De beelden waren er gewoon. Je hoeft ze alleen maar te zien en op de ontspanknop te duwen. Geen gedoe met filters en ook het nabewerken was relatief eenvoudig. Maar waar het echt om gaat: daar op het duin was ik met niets anders bezig dan fotograferen. Domweg gelukkig met de onverwacht mooie omstandigheden.
Als je op internet gaat zoeken naar de combinatie ‘zen’ en ‘fotografie’ kom je waarschijnlijk allerlei rustgevende plaatjes van zonsondergangen en dergelijken tegen. Maar ik heb sindsdien geleerd dat het zen-gevoel los staat van het onderwerp. Ook tijdens de halve marathon van de Venloop heb ik van dat soort momenten meegemaakt. Dat je de rust vind om de dynamiek vast te leggen. Maar het hoofdstukje sportfotografie komt t.z.t. ook nog wel eens langs.
Op die septembermorgen ben ik ook nog even van het duin afgedaald naar het wad. Heeft ook nog een aardig beeld opgeleverd, maar deze foto kondigt al aan hoe de rest van de dag was. Heb daarna ook geen foto’s meer gemaakt. Ik zal wel naar de Noordwester of het Tromp’s Huys zijn geweest (NB: dat zijn geen kroegen)
Peter