Nou overdrijft u een beetje mevrouw….

Moeder natuur heeft daar zo’n handje van. Een dag kan nog zo saai en grijs zijn, maar dan is er zo’n moment dat het even heel mooi is. Als je van de landschappen bent, is het een kwestie van buiten zijn en ‘laten gebeuren’. En dan snel reageren.

Op Vlieland gebeurt het eigenlijk altijd. Elke dag heeft wel minstens één momentje. Dat momentje kan lang duren. Soms een paar uur. En soms kan moeder natuur ook een tikkeltje overdrijven.

7 februari 2013 ( bijna lustrum!) is zo’n dag waar mevrouw even helemaal los is gegaan.

Het is de laatste dag van mijn derde bezoek aan Vlieland. Een donderdag. Mijn midweek is een dagje ingekort, want het is de week voor carnaval en als ik vrijdag vertrek heb ik de zaterdag om te acclimatiseren. Maar op carnavalszaterdag in het centrum van Venlo afkicken van Vlieland is wel heel erg cold turkey. (Om dit echt te snappen moet je èn Vlieland in de winter, èn carnavalszaterdag in Venlo kennen.) Vandaar dat donderdag mijn laatste dag is.

Het is ook mijn eerste keer op Vlieland in een appartementje (Duinkonijn) en, niet onbelangrijk, mijn eerste keer op Vlieland met mijn spiegelreflex. Met de foto-hobby een standje hoger dus. In het arsenaal enkel nog mijn trouwe D7000, de 18-105mm kitlens, een 35mm f1.8 en een 10-24mm groothoek. En de keuze voor een appartementje heeft ook met het fotograferen te maken. Je kan je tijd indelen hoe je wil, want geen vaste tijd voor ontbijt en dergelijke. Kwestie van maximaliseren van je kansen.

Het is net of het eiland mij, na twee eerdere bezoeken, nog eens speciaal welkom wil heten nu ik de foto-bug serieus te pakken heb. Het verblijf is een aaneenschakeling van mooi weer, mooi licht enzovoort. Het begint met een mooie zonsondergang op maandag. In een ijzige noordwester, dat wel.

Ernstig hoogtepunt is mijn eerste ‘close encounter of the grey kind’ met een grijze zeehond. Het is woensdag (6 februari) en ik sta op het pad langs de Havenweg naar de rustige Waddenzee te kijken. En te fotograferen uiteraard. De boot is net binnengelopen, dus het is even na vieren. Terwijl ik door de camera tuur en me concentreer op de horizon, hoor ik een plons en een klots die anders is dan het normale ritmische klotsen van de zee tegen de kant. Ik kijk naar beneden, in de richting van het geluid, en zie niets. Oog en camera weer op de horizon en ik hoor het afwijkende geluid weer. Ik kijk en nu zie ik het grijze koppie boven het water uitsteken. Paar meter voor mijn neus.

De foto heeft nog lang dienst gedaan als mijn bureaublad op de computer en komt ook nog wel eens terug als omslagfoto op Facebook. Omdat het rond de aankomst van de boot is, noem ik ‘m nog steeds Doekie (mascotte rederij, voor de niet-eilandgangers) Al is de echte Doekie volgens mij een gewone zeehond en geen grijze zeehond.

En dan denk je, dat je het hoogtepunt gehad hebt? Nou nee. De volgende dag, mijn vertrekdag nota bene, is nog altijd één van mijn meest positief idiote dagen. En behalve dat Moeder Natuur hier overdrijft, geeft het ook aan dat ze een gemeen gevoel voor humor heeft. Al dat visuele geweld op iemand loslaten, terwijl hij nog maar nauwelijks gewend is aan zijn semi professionele fotospulletjes. Als ik bedenk wat ik nu van die dag zou maken…..

Voor mijn vertrek wil ik het appartementje nog iets opruimen en uiteraard moet ik nog inpakken. Maar ik waag het er op en ga na het ontbijt de dijk op om te kijken of het wat wil worden met die zonsopgang.

Nou….

Ze hebben de fotografie niet voor niets uitgevonden, dus ik waag me verder niet aan een omschrijving.

Deze ochtend heeft nog een leermomentje. Je ziet licht en kleuren door reflectie. En een wolkenfront is een mooi reflectiescherm. Het nadeel van een wolkenfront is echter ook dat er water uit valt. De kleuren boven zee zijn heel apart omdat er vanuit het noorden / noordwesten (achter mij) een flink front nadert, waar het licht van de opkomende zon tegen weerkaatst. Maar ik ben zo bezig met de lichtshow boven het wad, dat ik niet denk aan het praktische nadeeltje van een wolkenfront. Terwijl ik nota bene nog omkijk en zie hoe de vuurtoren mooi afsteekt tegen de roze lucht. Maar het kwartje valt niet. De regen even later wel. Gelukkig heb ik de camera net op tijd terug in de tas. De rest is minder belangrijk.

Maar we zijn er nog niet.

Appartementje aan kant en dan naar de boot. Via de Badweg, langs het Armhuis en de kerk het dorp in voor de laatste gang door de Dorpsstraat. Ik loop door de coupure het Havenplein op en zie…. De ‘Willink’-foto. Met Willem op zijn sokkel in het licht en op de achtergrond, onder een dramatische lucht, de MS Vlieland. In mijn herinnering laat ik mijn bagage meteen vallen en grijp naar mijn cameraadje. Want die zit altijd klikklaar in de tas. De foto is technisch verre van perfect, maar raakt wel de juiste snaren.

En dan is er nog het toetje. Want de hele bootreis wordt de boot begeleid door dramatische wolkenpartijen. Het heeft me een ‘afscheidsfoto’ opgeleverd, die ik in die vijf jaar nog niet heb kunnen verbeteren.

Alsof Moeder Natuur en haar verleidelijke dochter Vlieland even hebben willen laten zien wat ze in huis hebben. Om het in de vijf jaar daarna steeds in kleine beetjes weer uit te delen.

Peter

 

Meer foto’s kijken?