Bij elk stukje horen passende foto’s en bij het verzamelen van foto’s bij het vorige stuk over wolken bedenk ik me, dat ik ook nog wat passende plaatjes heb van het Jaomerdaal. Terwijl ik die van de externe harde schijf haal, gaan er twee dingen door mijn hoofd:
Ten eerste: lang niet geweest
Ten tweede: een kort maar interessant gesprekje ter plekke dat me weer net een wat bewustere fotograaf heeft gemaakt.
Algemene intro van het gebied. In het Nederlands heet het Jammerdal, maar Venlonaren horen liever de Venlose naam. Heb me er nooit ontzettend in verdiept, maar de naam schijnt ook echt te verwijzen naar een jammerlijke gebeurtenis. Er zijn meerdere opties. Verder niet van belang voor dit verhaal.
Het gebied is niet echt groot en ligt goed bereikbaar ten zuidoosten van Venlo. Ook te voet goed te doen vanuit het centrum. Verre van onherbergzaam daarom. Nooit echt leeg ook. Of je moet met slecht weer en door de week gaan. Dan kan het wel eens zijn dat je pakweg een half uur geen mensen ziet.
Fotografisch is het interessant. Je hebt water, zand, groen en relatief grote hoogteverschillen. In de herfst kan je op de hoge gronden ook aardige paddenstoelen vinden. En door de hoogteverschillen in combinatie met een laagstaande zon kan je een mooi spel van licht en donker krijgen. Voor een natuurgebiedje ‘om de hoek’ is het meer dan aardig eigenlijk.
En dat is belangrijk om te weten met het oog op dat interessante gesprekje, wat ik eerder in het bericht noem.
Het is al een aantal jaar geleden, ik weet niet meer welke datum. Ik weet niet eens meer 100% zeker of het een man, een vrouw of een stel is. In ieder geval wel met hond. Ik ben bezig een foto te maken en goed bedoeld en vriendelijk begint/beginnen hij/zij/ze een geïnteresseerd gesprekje.
Al heel snel komt de bekende zin langs: ‘weet je wat echt mooi is….’. En vervolgens wordt ik getipt over een natuurgebied, net over de grens in Duitsland. Het gesprek begint, het gesprek eindigt hij/zij/ze loopt/lopen door en ik denk nog even na.
Ten eerste: hij/zij kan/kunnen het niet weten natuurlijk, maar omdat ik niet fiets en nog veel minder auto rij is het bereiken van zo’n natuurgebied nog niet zo vanzelfsprekend.
Ten tweede: ze zijn in Venlo best chauvinistisch, maar desondanks wordt ik door inwoners meteen doorverwezen naar iets anders, buiten Venlo. Want ze denken dat het bij fotograferen gaat om het vastleggen van mooie/de mooiste onderwerpen. En ik realiseer me dan ook meteen dat het, althans voor mij, daar juist niet per se om gaat.
Of zoals de fotograaf Garry Winogrand ooit zei: ‘Photography is not about the thing photographed. It is about how that thing looks photographed.’
Als ik het me goed herinner, word ik zelfs een beetje bozig. In mijn hoofd althans. Kijk, dat niet iedereen het werk wil doen dat hoort bij goed fotograferen; OK, ieder het zijne. Maar op dat moment, zoals ook zo vaak daarvoor en in de jaren daarna, blijkt dat mensen niet goed kijken en te veel dingen vanzelfsprekend vinden. En daarmee veel over het hoofd zien. Dat uitgerekend ik, met mijn slechte ogen, dat constateer maakt het tegelijk mooi en treurig.
Ergens hoop ik dat ik door het produceren van mooie beelden ‘uit de buurt’ af en toe iemand zo ver krijg om nu en dan zelf eens wat beter om zich heen te kijken. Letterlijk en figuurlijk.
Jammerdal inderdaad……
Peter
