Voor landschapsfotografie geldt, dat je de beste foto’s maakt als je een plek heel goed kent. Daarom moet je steeds teruggaan om die plek onder verschillende omstandigheden te zien. Ander licht, ander weer en het steeds weer in je opnemen alsof je het voor het eerst ziet.
Het geldt ook als je andere onderwerpen fotografeert.
Deze Citroën CX is daar een voorbeeld van. De foto is gemaakt op 2 september tijdens La Fête des Limousines in Vught. Het is het min of meer regelmatig georganiseerde feestje van een club voor liefhebbers van enigszins miskende Franse, grote auto’s. Ze hanteren een heel specifiek rijtje: Citroën CX, XM en C6, Renault 20, 30, 25, Safrane en Vel Satis en Peugeot 505, 604, 605 en 607. En de Talbot Tagora als buitenbeentje. Geen Citroën DS inderdaad. Da’s wel een grote, Franse auto maar nauwelijks miskend te noemen.
Nu zal ik mezelf niet snel Francofiel noemen. Niet qua auto’s, maar ook niet op andere gebieden. Mijn cd-verzameling puilt niet uit van de chansons, wijn drink ik niet en ik kijk niet naar een overmatig groot aantal Franse films. Maar de 24 uren van Le Mans is wel mijn favoriete autorace en natuurlijk zijn daar Louis Daguerre, August en Louis Lumière, Georges Méliès en Henri Cartier-Bresson. (belangrijke namen in fotografie en film)
Dat ik toch naar het limousine-feestje ben gegaan komt door het lekker dwarse onderwerp en de losse manier waarop de club zich presenteert op haar site. Nieuwsgierig dus. En ook nostalgie vanwege de auto’s. De CX, 604 en 30 waren de topmodellen van hun merken in de tijd dat ik me echt voor auto’s begon te interesseren. En dat blijft toch hangen.
De CX heb ik moeten leren waarderen. De auto heeft altijd een onmiskenbare x-factor gehad. Kriminalhauptkommissar Horst Schimanski reed in de Duitse serie Tatort in een CX bijvoorbeeld. Maar helemaal overtuigd ben ik lang niet geweest. Pas in januari van dit jaar ben ik definitief voor de bijl gegaan. Op de stand van een handelaar tijdens Interclassics in Maastricht staat een vroeg, wit exemplaar. Sobere uitvoering, geen overbodig chroom. Rood interieur. Misschien komt het ook omdat de auto toevallig goed in het licht staat, maar in die kleurstelling valt me pas voor het eerst op hoe geweldig het design is. Veel vouwen en lijnen in de carrosserie vallen me daar pas op. Om over het rode interieur nog maar te zwijgen. Terwijl ik in al die jaren al zoveel plaatjes van de CX heb gezien. Helaas kan ik er in het MECC geen goeie foto van maken. De witte CX staat te zeer ingeklemd tussen ander spul.
Stiekem, maar vergeefs, hoop ik dus eigenlijk dat iemand die witte CX heeft gekocht en nu verschijnt op La Fête.
Hoe dan ook; rondlopend op het Franse feestje, heb ik zodoende een extra oogje voor CX-en. En deze springt er meteen uit. Echt een flits van herkenning. Het is nog vroeg, vandaar dat er in de achtergrond nog geen auto’s staan. Het is geen witte. Deze CX is metallic bruin of brons. Een heel gangbare kleur voor de CX. Past bij de jaren ’70 maar doet geen recht aan het ontwerp. De vouwen rond de koplampen komen mooi naar voren. De strakke vormen van de auto worden gebroken door de weerspiegeling van de wolken in de motorkap en het visgraat patroon van de bestrating past mooi bij het Double Chevron beeldmerk van Citroën. De compositie met de bomen en gebouwen op de achtergrond klopt gewoon en leidt niet af van het onderwerp.
Wat ik inmiddels zeer waardeer in het ontwerp van deze Franse auto’s en bij Citroën in het bijzonder; ze proberen niet iets anders te zijn dan wat ze zijn. Veel autofabrikanten proberen auto’s iets menselijks of dierlijks mee te geven. Met, in toenemende mate, agressieve gezichten. Boze, geconcentreerde ogen en gespannen spieren. De beste Franse auto’s zijn ehm…. auto’s. Stukken techniek die niets anders proberen te zijn. De Citroën C6 is daar ook een geweldig voorbeeld van.
Steeds blijven kijken alsof het de eerste keer is.
Peter
(het is maar één foto deze keer, er is niets mis met je computer of telefoon)
