Venloop
Laatste stukje niemandsland. Of toch bijna niemandsland. De lopers verlaten Blerick en draaien van de Burgemeester Gommansstraat de Eindhovenseweg op. Vanaf hier de brug op, over de Maas en dan via de Roermondsepoort, onder het spoorviaduct het centrum in. Geen rust meer tot je over de finish bent, je spullen bij elkaar hebt en in de auto zit. Of zo.
In Blerick staat publiek en vanaf de Eindhovenseweg hoor je dan ook nog een Joekskapel (dweilorkest voor de niet-Limburgers). Maar hier even geen bebouwing direct aan de weg, geen muziek, nauwelijks publiek of aanmoedigingen en ook nog een heel stuk vals plat omhoog tot je op de brug bent. Bijna aan de finish betekent ook dat het veld op dit punt behoorlijk verspreid loopt. Hier lopen veel deelnemers alleen of in kleine groepen. Je hoort bijna elke tik of plof van elke voet op het asfalt, elke ademtocht van de lopers.
De route, hier op de Eindhovenseweg, is afgezet met dranghekken. Geheel onnodig zit er nog een rare, vrij smalle zig-zag in de route. Veel lopers zullen het op dit moment al niet meer bewust merken, maar sommigen zullen het verfoeien. Voor mij, met m’n camera, is het wel een voordeeltje. De lopers worden zodanig in een route gedwongen, dat je heel goed kan anticiperen op waar ze zullen lopen en je hebt de mogelijkheid ze recht van voren te fotograferen. Het is bovendien laat op de dag. De zon staat al laag en je hebt hier dan ook een dramatisch strijklicht van links, linksachter. Rechts voor de lopers.
Iemand merkte op dat veel van mijn foto’s opvallend ‘leeg’ zijn. Weinig publiek en zo. De Venloop staat bekend als een sfeervol evenement met veel publiek, versierde straten, muziek en straatfeest-achtige situaties. En nee, ik doe weinig om dat imago te ondersteunen. Ik ben blij dat er lege stukken zijn.
Er zijn altijd, in elke situatie, meer waarheden. Dus ook bij de Venloop. Er is in het feestgedruis een rustige, in zichzelf gekeerde kant. Het mooiste zijn eigenlijk de lopers die dat uitstralen. Met muziek op de oren en een ogenschijnlijk serene lach rond de mond. Ogen bijna dicht. Ze lopen waarschijnlijk elke week een paar keer om te bewegen, maar meer nog om de stress van alledag even van zich af te schudden en ze lopen hier mee om eens een andere route te lopen dan hun eigen, vaste parcours rond huis. Een ritme zoeken en dan 21 kilometer ongehinderd lopen zonder verkeerslichten, fietsers die van alle kanten op je af kunnen komen en zonder te hoeven opletten voor loslopende honden. En of de tijd dan sneller is dan de vorige keer boeit niet heel erg. En dat het dan nodig is dat zo’n halve marathon een feestje wordt, ach… zal wel.
Stel ik me althans voor als ik die lopers voor de lens krijg.
En buiten dat ik zelf niet zo’n feestbeest ben, sta ik ook graag op de rustige plaatsen omdat je dan op je gemak wat kan veranderen van positie. Tijdje staan, tijdje op de grond zitten voor een laag perspectief. In een grote menigte kan je vaak geen kant op en tegelijk eindig je onbedoeld vaak op een ander plek dan waar je begonnen bent omdat je toch een beetje verdrongen wordt. Is vaak hemelsbreed geen afstand, maar voor een foto kan een meter veel uitmaken.
In principe maak ik alle foto’s tijdens de Venloop in kleur. Maar thuis, achter de computer, zoek ik in alle rust naar de foto’s die geschikt zijn om monochroom te worden uitgevoerd. Je wordt in de foto niet meer afgeleid door wild gekleurde kleding en er zijn geen rood aangelopen koppies meer te zien. De foto’s worden wezenlijk anders en krijgen een andere lading.
En dat is het mooie van fotografie. Er werden nog nooit zoveel foto’s gemaakt als nu. Iedereen met een smartphone is fotograaf. En veel foto’s worden gemaakt als ‘bewijs’. Maar als je met een foto ook een ander waarheid kan vangen, wat is dan waar en waar is het dan een bewijs van?
Peter
