In december 2023 was ik op Vlieland. Door ‘omstandigheden’ heeft het even geduurd voor ik daar een vervolg aan kon geven. Bijna een jaar zonder op Vlieland te zijn geweest. En ook niet op Schiermonnikoog. Volgens mij was het pontje over de Maas bij Kessel de enige boot waar ik aan boord ben geweest in 2024. Tot afgelopen week. Zelfs in de covid-jaren heeft er niet zoveel tijd tussen twee wad-bezoeken gezeten.
Dan hoop je eigenlijk op iets bijzonders. Van die fotografische bucket-list dingetjes. Sneeuw op Vlieland, of toch op zijn minst vorst. Tijdens een storm op het eiland verblijven, hoogwater, prachtige ochtend- en /of avondluchten, noorderlicht of misschien een dagje dichte mist.
Maar het is een hele week grijs.
Nou ja; er zijn momenten dat de bewolking iets minder dik is en je wat blauw ziet. Of een lichte warme schijn van de ochtendzon. Maar dat is het dan wel. Meest extreme aspect van het weer is een paar dagen een gure oost noordoosten wind. Dat vind ik best lekker om mee te maken, maar het laat zich lastig fotograferen.
Toch begint het lekker ‘Vlielands’. Op de woensdag voor vertrek krijg ik in Venlo een vriendelijk telefoontje van de verhuurder. De zeedijk wordt verstevigd en daarom is de hele dijk een afgesloten bouwterrein. Inclusief het pad achter de dijk naar de diverse achtertuinen. En naar mijn huisje. De gloppen (steegjes voor de niet-ingewijden) naar de dijk zijn afgesloten met tijdelijke deuren en daar heb je een sleutel voor nodig. Die sleutel zit aan de sleutelbos van het huisje en die sleutelbos ligt normaal gesproken voor me klaar in het huisje. Waar ik dus niet bij kan zonder de sleutel. Dus bij aankomst moet ik eenmalig door de privé achtertuin van, volgens mij, de verhuurder om bij het huis heen en dan links door een tuindeur. Dat ik het maar even weet.
Dat vind ik nou typisch Vlielands. Het hoort daar geen strak georganiseerde all-inclusive vakantie-ervaring te zijn. Dan moet je een andere vakantie boeken.
Die storm op het eiland meemaken is bijna gelukt. Het stormt er als ik in de trein zit. Maar de storm heeft wel een effect op mijn reis. Ik vertrek altijd vroeg en bouw zo een hele ruime marge in voor de treinreis. Het moet heel extreem worden, wil ik de boot van 14u10 missen. Ik heb al eens meegemaakt dat ik door een aanrijding op het spoor tussen Meppel en Steenwijk in een treinvervangende bus terecht ben gekomen. Toch zat ik op tijd op de boot. Als de treinen op tijd rijden, ben ik veel te vroeg in Harlingen. Maar dat is nauwelijks een straf. Ik heb wel een zwak voor Harlingen.
Die ochtend geldt tot 13u code geel voor Noord-Nederland vanwege de storm. Mijn boot vertrekt ruim een uur later. Althans, ik leef in die veronderstelling tot net na Zwolle. Ik ben overgestapt en heb me geïnstalleerd in de intercity naar Leeuwarden. Ergens in de achterste helft van de trein. Dan komt er een mail binnen van Rederij Doeksen. Vanwege de storm vaart mijn boot niet en ben ik omgeboekt naar…..12u00!. Iets meer dan twee uur eerder dus! Wat strikt genomen de vertraagde boot van 9u10 is. Maar door de storm is die niet vertrokken uit Harlingen. Zal er ook wel mee te maken hebben gehad dat het Havenplein op Vlie effe onder water stond.
Ik begin te tellen en ontdek dat ik net op tijd in Harlingen kan zijn. Dat wil zeggen: zonder vertragingen ben ik om 11u48 op station Harlingen Haven en dan moet ik als een speer naar de veerterminal. Kan je op zo’n laatste moment nog op de boot? Ja, dat wil zeggen: ik heb het vaak genoeg zien gebeuren (als ik zelf al op de boot ben).
De reis naar Leeuwarden gaat niet helemaal vlekkeloos. We lopen één a twee minuutjes vertraging op. Dus de overstap in Leeuwarden wordt krap. Ik bedenk me dat ik vooraan in de trein moet zitten en niet in de achterste helft. Met mijn bagage begin ik me ruim op tijd naar voren te werken. Het is uiteraard een dubbeldekker, dus trapje op en trapje af. Maar het loont de moeite: de overstap in Leeuwarden is gelukt en nog altijd op schema. Harlingen; stevig doorlopen naar de boot. Die ligt ook klaar op een andere plek dan normaal. En ik moet aan boord via het autodek. Maar….. ik heb het gehaald. En als ik bel om even te vragen of ik al eerder in het huisje terecht kan, blijkt dat geen probleem.
Natuurlijk heb ik in de trein ook aan plan B gedacht. Als ik de boot van 12u00 niet haal, dump ik mijn bagage in een kluis en ga foto’s maken in Harlingen en eet daar wat om vervolgens om een uur of zeven de laatste boot te pakken. Ik heb dan weliswaar geen boodschappen kunnen doen op het eiland, maar dan ga ik de volgende ochtend maar even op nuchtere maag naar de supermarkt.
En ja, om 12u00 is code geel nog van kracht. Er is geen storm, maar genoeg wind voor een enigszins levendige overtocht. Al met al een spannende eerste dag.
En dan is het 8 dagen grijs.
Maar mijn fotografie kan het hebben. Inmiddels ben ik zo ver dat ik altijd wel wat vind om me fotografisch uit te leven. Ik hoef niet meer te zoeken naar iets dat ik vast wil leggen. Ik leg vast wat ik zie. Is het grijs, dan is het grijs. Ik heb inmiddels veel inspiratie gehaald van fotografen als Harry Gruyaert, Alex Webb en Carl de Keyzer. Zij benaderen het fotograferen met een heerlijk eenvoudige directheid. En ik begin het langzaam te snappen, geloof ik. En zou het met de foto’s niet lukken, dan ben ik een week op verkenning voor een volgende keer. Paadjes verkennen die ik niet eerder heb gelopen. Kortom: goede oogst.
Ik reis terug op vrijdag de dertiende. Probleemloze reis.
Peter
