Heb ik weer. Schrijf ik in november een heel verhaal over zonsondergangen en hoe ik dat aanpak als ik op Vlieland ben en dan vergeet ik het zelf bijna allemaal bij de eerstvolgende keer als ik weer op het eiland ben, een paar weken geleden.
Op donderdag, mijn laatste hele dag op het eiland, wandel ik een eind naar het westen in de hoop in de duinen nog wat mooie zandpartijen te zien na de storm de dag tevoren. Ik ga niet helemaal naar het Posthuys. Bij dam 20 verlaat ik de duinen en loop via het strand terug naar hotel Seeduyn en dan via de Badweg terug naar mijn appartementje in de Dorpsstraat.
Als ik bij het hotel het strand verlaat en aan het laatste stukje begin, heb ik het wel gehad. Flink end gelopen die dag na een paar dagen veel buiten dus moe en hongerig. Even opfrissen en dan naar de Oude Stoep voor een kabeljauw. Goeie afsluiter.
En dan bedenk ik me dat ik helemaal ben vergeten op te letten of er nog een mooie zonsondergang in zit. Zoals ik eerder al schreef: je kan het een beetje voorspellen en dan kan je er rekening mee houden. Heb ik allemaal niet gedaan die dag. Ik zie dat de omstandigheden gunstig zijn, maar ik heb nauwelijks nog de puf om er echt werk van te maken. Het is tegen vieren en de zon gaat even na vijf onder. Voordeel van de winter: voor de zonsondergang moet je dan aan de Waddenkant zijn en kan je in het dorp blijven. In de zomer moet je naar de Noordzee.
Ik gok het er op. Volgens de oorspronkelijke planning ga ik naar het appartement om me op te frissen en ik neem de grote camera mee in de kleine tas als ik tegen vijven ga eten. Voor het geval dat het wat wordt. Geen statief, geen filters, geen gedoe. 2 simpele lensjes: een 28mm en een 50mm. Snel plaatje vanaf het Havenplein of de dijk. De vorige avonden is er geen mooie zonsondergang geweest en ik wil niet naar huis met het lullige gevoel dat ik net die ene goede zonsondergang van die week heb gemist. Maar ik verlang eigenlijk meer naar het diner.
Maar dat is dan ook weer Vlieland. Bij wijze van plagerige, laatste verleidelijke blik over de schouder, is de laatste zonsondergang van mijn verblijf altijd wel mooi. Dat is een beetje de gewoonte van het eiland. Alsof het eiland weet dat ik vertrek. (Maak ik mezelf wijs.)
Een van mijn favoriete quotes komt uit een boek dat ik vorig jaar heb gelezen over de Formule 1. Het komt van Ross Brawn; een van de meest succesvolle (technische) managers uit die sport: ‘Luck is preparation waiting for an opportunity’. Geluk is voorbereiding die wacht op de juiste gelegenheid.
Want: deze foto is niet voorbereid. Maar toch wel. Want elke vorige foto is voorbereiding. Dus ik kan redelijk spontaan de juiste beslissing nemen en ik weet hoe ik met eenvoudige set-up een goeie foto kan maken. Gewoon, tussendoor op weg naar het restaurant. Buiten dat ik een grote camera heb, zou je niet zeggen dat er een pretentieuze landschapsfotograaf bezig is. Gewoon ‘een kiekje’.
Ik loop door de Dorpsstraat, door de coupure het Havenplein op en draai me om en kijk naar Willen (de Vlamingh, standbeeld). Willem kijkt over de Waddenzee, zoals altijd, maar achter hem een prachtige rode gloed. Ik klim de dijk op en ben net op tijd. Is dat geluk? De zon rust net op de punt van het eiland en gaat snel verdwijnen.
Verkeerde lens op de camera. Ik heb gekozen voor de 28, maar moet de 50 hebben. Snel wisselen. Witbalans op ‘zon’, want als ik voor ‘automatisch’ kies, wordt het blauw in de lucht weg-gecorrigeerd door de camera. Al maakt het niet uit, want ik maak RAW- beelden die ik later bewerk zodat ik het kleurverloop van geel naar rood naar blauw mooi op kan halen. Onderbelichten, dat moet in ieder geval wel. Want anders wordt de zon een witte uitgebeten vlek en verlies ik daar de nuance. De donkere gedeeltes haal ik wel op met nabewerken. Al zie je het niet: ik weet dat de camera die beeldinfo opslaat. En hou de camera goed vast zodat de horizon recht blijft.
Eigenlijk is de temperatuur te laag en de wind te hard om zonder handschoenen en muts op de dijk te staan. Maar ik zit dadelijk toch in een warm restaurant, dus het maakt niet uit. En eigenlijk duurt het maar heel kort. De zon zakt achter het eiland en achter de horizon en het egale, strakke kleurverloop maakt nog even plaats voor dramatische, oranje wolkenpartijen. En dan is het voorbij en kan ik naar mijn kabeljauw.
Ik heb geluk met de zonsondergang in de zin dat zoiets je overkomt, maar de foto is geen kwestie van ‘geluk’. Ik moet alleen nog zo’n 24 uur afwachten voordat ik het plaatje in de computer kan laden om te kijken of ik het echt zo mooi kan maken als mogelijk moet zijn.
De kabeljauw is weer prima. Westmalle erbij en de muziekkeuze in de Oude Stoep is altijd OK. Want waar hoor je ‘Need your love so bad’ van Fleetwood Mac nog eens op de boxen?
Peter
