Nog een kleine 2 kilometer. De lopers van de halve marathon verlaten Blerick via de Burgemeester Gommansstraat en draaien de Eindhovenseweg op. Over de stadsbrug en dan via de Roermondsepoort onder het spoor door, het centrum in. Langs de muziek en de terrassen. Nog een kleine 2 kilometer vanaf de Burgemeester Gommansstraat en dan zijn ze over de finish.
In voorgaande edities van de Venloop heb ik de eerste lopers opgewacht op de brug, om daarna even door te lopen naar de Burgemeester Gommansstraat. Dit jaar loop ik meteen naar dat punt. Omdat de Eindhovenseweg wat hoger ligt, kijk je mooi de Burgemeester Gommansstraat in. Verder geven de dranghekken altijd wel een interessante compositie en is de achtergrond relatief neutraal. Goeie zichtlijnen. En je kan variëren met je foto’s want er staan daar altijd wel een paar toeschouwers, maar je hebt flink wat bewegingsruimte.
Vandaag heb ik alle ruimte die ik me kan wensen, want aanvankelijk staat er helemaal niemand te kijken. Niet vreemd natuurlijk, want het regent, het waait hard en het is koud. En midden op de Eindhovenseweg heb je geen beschutting. Ik heb, net als voorgaande jaren, ook al foto’s staan maken op de eerste twee, drie kilometer na de start en ik verbaas me er steeds weer over hoe snel de eerste lopers alweer opduiken na hun rondje Groot Venlo. Desondanks duurt het wachten lang genoeg om me er van bewust te zijn dat het echt geen lekker weer is. Lang genoeg om me even af te vragen waarom ik dit eigenlijk doe. Maar goed; ik hoef er niet doorheen te rennen en heb een goeie regenjas aan. De lopers hebben in ieder geval het geluk dat ze de wind mee hebben op dat laatste open stuk over de EIndhovenseweg en de brug. Het betekent voor mij wel dat de fijne regendruppels tegen mijn objectief geblazen worden.
Als de leiders zijn gepasseerd blijkt, dat ik gezelschap heb gekregen. Nog iemand is vanuit Venlo, via de brug naar Blerick gelopen. De trainer van een atletiekvereniging, vermoed ik. Hij moedigt heel gericht een aantal lopers aan. Geen gejoel of geschreeuw, maar hij noemt ze bij naam en geeft rustig steeds een bemoedigende boodschap. Er is niemand anders, dus hij hoeft ook niet veel geluid te maken. ‘Zijn’ lopers, dames en heren, zijn niet de langzaamsten. Ze lopen nog voor de grote massa, solo of in kleine groepjes. Goeie trainer.
Charles Matata is dan al gepasseerd. Hij gaat afgetekend aan de leiding en zal de halve marathon ook winnen. Het is voor mij een erezaak om een goeie foto te hebben van de uiteindelijke winnaar en het lukt ook. Zonder de begeleidende auto’s en motoren in beeld zelfs. Ergens is Veronica Loleo ook gepasseerd. Zij gaat als eerste vrouw over de streep, maar omdat ze niet helemaal vooraan loopt, wordt ze niet vooraf gegaan door auto’s en motoren. Lastiger te spotten voor mij en daarom heb ik geen foto van haar helaas.
Aan de sportieve prestatie van de winnaars wil ik niets afdoen uiteraard. Maar als James Mutuku en Cynthia Chemweno hadden gewonnen, had de wereld er de volgende dag exact hetzelfde uitgezien. Er hadden andere namen in het nieuwsbericht van Omroep Venlo gestaan, maar na de laatste lopers zou de organisatie even hard zijn begonnen met opruimen en in de loop van de week zouden alle sporen van het evenement weer zijn uitgewist. Nou ja, bijna alle, want de uitslagen zijn wel toegevoegd aan de archieven en de Venloop-website. Uiteindelijk is het niet belangrijk wie er wint. Maar het is wel belangrijk dat wij, de mensheid, onszelf blijven uitdagen en dat we prestaties vieren. De winnaars staan symbool voor die mentaliteit en zijn daarom belangrijk.
Atletiek is de oudste van alle sporten. Eigenlijk zijn het allemaal tests van vaardigheden die onze voorouders in moesten zetten bij het jagen en vechten. Belangrijk voor het overleven van de stam. Belangrijk daarom, om die vaardigheden op peil te houden, grenzen op te zoeken en te weten wie wat het beste kan. Voor als het echt nodig is. Als er met spoed een boodschap overgebracht moet worden, moet je niet hoeven gokken wie snel kan rennen. Daarom is er altijd sport geweest.
Door de voortgang van de techniek, zoals vervoermiddelen en telecommunicatie, is het sporten een soort luxe geworden. Afzien doen we enkel nog ‘voor de leuk’. Maar het is afzien. En we doen het, omdat we diep van binnen weten dat het belangrijk is. Het hoort erbij.
En daarom sta ik toch elk jaar weer foto’s te maken van de Venloop. En ja, het is ook gewoon leuk om de sportfotograaf uit te hangen en wat te oefenen met de techniek. (Mijn nieuwste camera is een beest.) En het zou ook wel eens leuk zijn de Vuurtorenloop op Vlieland te fotograferen. Maar naarmate ik ouder wordt, begin ik me steeds bewuster te worden van de diepere betekenis. En daar zit ook de schoonheid van de beelden. Alle beelden. Juist ook van degenen die niet vooraan lopen en ‘m lopen als eenmalig goed voornemen.
En wil ik zelf gaan hardlopen? Nee hoor. Naast jagen en vechten is er nog iets anders belangrijk voor de mens om te overleven: communiceren en verhalen vertellen. Om kennis over te dragen, om samen problemen op te lossen en om een cultuur in stand te houden. En waar je in de sport spelenderwijs je vaardigheden op peil houdt voor jacht en gevecht, zijn kunst en creativiteit het speel- en oefenterrein voor het verhalen vertellen. Kunst en sport zijn familie van elkaar.
Peter
