Even terug in de tijd: in oktober heb ik een foto gemaakt van de speelweide op Vlieland. Die heb ik op Facebook gepost. In mijn eigen tijdlijn en binnen twee Vlieland-groepen. Met name in de Vlieland-groepen is flink gereageerd op de foto. Het ging niet om de technische, artistieke of compositorische kwaliteiten van de foto, want dan ben je snel uitgepraat. Op dat punt is de foto gewoon standaard, degelijk. Niets speciaals. Nee, het ging over de herinneringen aan die plek.
Het is een open plek in het bos aan de oostkant van de Badweg. En de Badweg is de weg van het dorp (aan de Waddenzee) naar het strandhotel (aan de Noordzee). Niet echt verstopt, maar toch een beetje afgeschermd van de weg. Er staan wat banken en, hoewel veel mensen er herinneringen aan hebben, zie ik er bijna nooit mensen.
En het licht kan er heel mooi vallen. En niet toevallig kom ik er vaak langs deze open plek als het licht mooi is. En dat heeft dan weer te maken met zonsondergangen. Ik heb al vaker geschreven over dat onderwerp. Even samenvatten: In de loop van de dag kan je zien of er kans is op een mooie zonsondergang en als de omstandigheden goed zijn, neem ik de moeite om naar het strand te gaan. In de zomer althans. In de winter gaat de zon verder naar het zuiden onder en kan je beter aan de Waddenkant blijven. Als de omstandigheden goed zijn, zorg ik dat ik zeker een uur voor zonsondergang op het strand ben. Oftewel: ik kom vaak onder vergelijkbare omstandigheden, met de zon steeds op ongeveer dezelfde plaats en hoogte, langs diezelfde kenmerkende plek.
En omdat op zulke momenten meer mensen zich wagen aan een strandwandeling bij zonsondergang, komen veel mensen om ongeveer dezelfde tijd, onder ongeveer dezelfde omstandigheden langs die plek.
In oktober loop ik ruim op tijd naar het strand en ik neem me voor om echt even de tijd te nemen voor een plaatje van de speelweide. Heel bewust kies ik voor het standpunt vanaf de weg. Normaal gesproken zou ik nog even rondkijken, maar ik ga voor herkenbaar. En wat echt moet kloppen is het licht: het spel tussen licht en donker moet goed worden vastgelegd.
De maestro Ansel Adams zei ooit: ‘There are always two people in every picture: the photographer and the viewer’. En dat klopt. Er staan geen mensen op de foto, maar de mensen die de plek kennen, plaatsen zichzelf in de foto.
Zo eenvoudig kan het zijn.
En eenvoud is zo belangrijk in de fotografie. Een van mijn foto-hoogtepunten van dit (bijna) afgelopen jaar gaat niet om mijn foto’s, maar om de foto’s van Carl de Keyser. Een Belgische fotograaf die verbonden is aan het prestigieuze fotoagentschap Magnum. In Helmond was enkele maanden een tentoonstelling van hem te zien. Die heb ik drie keer bezocht. En bij een van die bezoeken, op 2 september, was er een rondleiding door Carl de Keyser zelf. Om het even in perspectief te zetten: dat is ongeveer zoiets als wanneer je als fan van de Rolling Stones met Jagger of Richards in een ruimte zou zijn. Ik ben echt een grote fan van ‘het oog’ van de Keyser.
De toelichting van Carl de Keyser ging niet over de foto’s, maar over het onderwerp: Noord Korea. Uiteraard werd er wel gevraagd naar de techniek. (niet door mij overigens) De foto’s waren het resultaat van diverse reizen naar Noord Korea en de foto’s zijn of gemaakt met een Pentax 645Z, of een Fuji GFX 50s. Dat zijn weliswaar dure, geavanceerde camera’s met een grote sensor, maar hij gebruikt ze eigenlijk alleen omdat die camera’s een zodanige kwaliteit leveren, dat je er grote prints van kan maken voor een tentoonstelling. Verder maar één lens, geen flitsers, geen speciale technieken. Gewoon: goed belichten en een goede compositie. En dat laatste was op intuïtie want er was doorgaans minder dan geen tijd om een foto te maken. Kwestie van ervaring; aldus de fotograaf. Dat was echt een opmerking voor de goede verstaander. Meteen nadat hij het had gezegd, leidde hij de groep naar de volgende foto waarmee hij eventuele vervolgvragen afkapte. Zoiets snap je, of je snapt het niet.
Eenvoud ten voeten uit.
Eenvoud snappen is best moeilijk. Nu ik denk dat ik het een beetje begin te snappen, ten behoeve van en ook dankzij de fotografie, begin ik ook te merken dat het verslavend is. Mijn muziekvoorkeuren zijn dit jaar wat opgeschoven naar nog rustiger en minimalistischer. Ik zoek op Youtube naar reviews van de nieuwste Nikon-camera maar begin me steeds meer te ergeren aan de types die vooral waarde hechten aan het papagaaien van weinig authentieke meningen. Allemaal gedoe, weinig eenvoud.
Gelukkig begin ik te snappen hoe ik met foto’s eenvoud uit kan drukken. Wordt dus vervolgd.
Ik wens iedereen eenvoudige feestdagen.
Peter
