De reis naar Vlieland is nogal een exercitie. Ik heb geen rijbewijs en kan daarom niet mijn spulletjes in Venlo in de achterbak van de auto laden, om ze in Harlingen pas weer op te pakken. En behalve kleding en items in de categorie ‘persoonlijke verzorging’ horen bij de spulletjes ook de camera, objectieven, statief en filters. De fototas is daarom zwaarder dan de kledingtas en met het statief aan de zijkant moet ik in drukke treinen ook nog eens uitkijken dat ik niets of niemand beschadig.
Omdat de boot naar Vlieland nu eenmaal niet elk uur vaart, arrangeer ik een ruime marge in mijn reisschema. Oftewel: ik vertrek vroeg. Als alles volgens dienstregeling verloopt ben ik daarom veel te vroeg in Harlingen. Maar dat is geen straf. Ook zonder de boot naar de eilanden is Harlingen de moeite waard. In het ergste (=vroegste) geval, gaat de bagage in een kluis en doe ik een rondje Harlingen.
Vanwege diezelfde voorzichtigheid in het reizen vermijd ik ook station Utrecht Centraal. Ik kan namelijk in Venlo de trein naar Utrecht nemen en daar overstappen op de trein naar Leeuwarden. Maar als het in Utrecht mis gaat met de trein, gaat het goed mis. Ik kies daarom voor een extra overstap voordat ik in Leeuwarden ben. Een in Nijmegen en een in Zwolle. Dat betekent dat ik langere perioden van opgevouwen op een treinbank moet afwisselen met uitbarstingen van fysieke inspanning om de bagage van de ene in de andere trein te krijgen. Zowel in Nijmegen als Zwolle betekent het namelijk ook trap af en trap op met de hele zooi.
Mij hoor je daarom niet klagen als mijn reisdagen wat koeler zijn. Dat gesleep is niet prettig als het warm is. En je zit met een dilemma. Want je wil normaal gesproken toch een jas meenemen en omdat een goeie jas relatief veel plek inneemt in de bagage, hen ik ‘m het liefst gewoon aan. Maar ja, als het eigenlijk te warm is voor een jas…..
19 juni 2017 is zo’n dag op het randje. Je staat net niet voor gek met een jas aan, maar eigenlijk is het niet nodig. Zeker niet als er geen zeewind in het spel is. Wat opgaat voor het grootste deel van mijn reis. Maar voor de overtocht hangt het er om. En omdat het weerbericht voor de rest van de week niet overtuigend aangeeft dat ik het ding op het eiland niet nodig ga hebben, draag ik dus een jas.
Om een lang verhaal kort te maken: ik kom gaar als een piepertje aan op Vlieland. En dan is er nog het laatste beetje stress: ik heb een appartementje in Eureka en zit halverwege de Badweg, tussen dorp en Noordzee. En ja: ik kan mijn bagage meegeven aan het bagagevervoer, maar de zwaarste tas, met de fotospulletjes, gaat dus wat mij betreft niet op een grote hoop in een bestelbus. Hoe voorzichtig ze ook zullen zijn. En juist de lichtere tas staat op wieltjes (logica!). Dus ik schiet niet zoveel op met bagagevervoer. Ik ga daarom met de hele boel te voet, terwijl het voor Vlielandse begrippen warm is.
Eenmaal ingecheckt in het appartementje, moet ik terug naar het dorp voor de boodschappen en als ik met mijn volle tas terug ben, kan ik geen pap meer zeggen. Maar daarom heb ik ook geen zin om zelf iets aan mijn eten te doen, dus ga ik nog een keer maar het dorp om een hap te eten. En omdat ik geen zin heb in pap, moet ik daar iets anders zeggen.
Als ik dan voor de derde keer die dag de voordeur achter me sluit, wil ik eigenlijk niet meer naar buiten. Maar een fotograaf wordt geregeerd door het licht. En ik zie aan de lucht dat ik het me niet kan veroorloven om niet naar het strand te gaan. Ik ben moe en gaar, maar behalve een kans op een goeie foto, zie ik gelukkig ook kans op wat broodnodige verkoeling.
Nu had ik voor deze vakantie geheel gebroken met mijn normale stijlgevoel en een korte broek en sandalen gekocht. Modelletje outdoor, zodat je er ook het water mee in kan. Dus die gaan aan. Ik haal het minimale uit de grote fototas: camera, één objectief (16-35mm F4, groothoek) en de filters en dat gaat in de kleine fototas, die is meegereisd in de kledingtas. Uiteraard gaat het statief ook mee.
Tijd is er genoeg. Het is juni en de zon gaat pas laat onder. Maar het luie deel van mijn hersenen heeft al zijn zinnen gezet op het ligbad in het appartement. Toch de Badweg op, langs de huisjes van Duinkersoord en bij het hotel het strand op. De schoolklas, die vanmiddag met dezelfde boot is aangekomen, staat de laatste restjes energie op te branden in de golven. Maar mij hinderen ze niet. Het is eb en dan moet je vanaf het hotel nog een stuk naar het westen. Daar staat altijd nog wel wat water op het strand dat kan dienen als een goede voorgrond. Dat is namelijk de grap van zonsondergangen: die zon is dan wel het onderwerp, maar die zorgt zelf wel dat ‘ie te zien is. Jij moet als fotograaf aandacht besteden aan de juiste omlijsting.
Dankzij mijn ‘extreme’ gardrobe-keuze kan ik zorgeloos door het water banjeren. Al gauw heb ik de ideale plek. Een spiegelgladde waterplas die enkel wordt onderbroken door patronen in het zand. Ik zet de camera op het statief, schuif het filter voor de lens om de lucht (de zon) wat donkerder te maken en een betere balans te krijgen tussen lucht, land en water.
Foto’s maken is vaak een kwestie van moeite doen om op het juiste moment op de juiste plek te staan. Zodra dat is bereikt, wordt het opeens heel makkelijk. Laat het maar gebeuren. De wolkenslierten slingeren in barokke patronen rond de zon, prachtig gespiegeld in het stilstaande water. Ik maak verschillende foto’s. Met de patronen in het zand, zonder de patronen. Zelfs een panorama dat bestaat uit drie foto’s, al zie je er dat op internet niet aan af. Zijn namelijk drie foto’s in staand formaat, dus de beeldverhouding lijkt normaal. Maar het is een plaat met veel megapixels en dat kan een fraaie print worden. En dan zijn er nog een paar waar je links en rechts van de zon kleine regenboogjes ziet door het breken van het licht in de wolken.
En verder is het ontspannen. En koel. Totale rust met nog een enkel setje wandelaars. En langzaam wordt het donker.
Schijnt dat je een mobiel bubbelbad kan huren om in de tuin bij je vakantiehuisje te zetten.
Waarom zou je?
Peter
Jemig Peter wat weer een mooi verhaal en wat een spectaculaire foto’s. Ik kan niet wachten tot ik het in levende lijve kan zien!!
Prachtig. De reis er naar toe lijkt een verzoeking… ik zie je al sjouwen! Groetjes en blijf vooral je passie met ons delen!!