Vliehors 2

‘De een vindt Texel het mooiste, de ander zegt dat Terschelling het mooist is. Ik zeg dan: de waarheid ligt in het midden.’ Het grootste deel van de groep grinnikt begrijpend. Maar een persoon heeft de diepere betekenis van de opmerking niet begrepen of denkt iets leuks ontdekt te hebben in die zin en zegt hardop: ’Maar daar ligt Vlieland toch?’

Tjeerd, chauffeur van de Vliehors Expres houdt zijn inleidende praatje voordat we aan de rondrit beginnen. Hij vertelt wat we gaan doen, geeft enkele wenken in de veiligheidssfeer en stelt Wouter voor, die de rit verbaal en muzikaal begeleidt. Tjeerd verlaat de laadbak, hangt de toegangstrap in de haken aan de zijkant en gaat naar de cabine van de M.A.N.. De vrachtwagen is een oude Duitse legertruck. Indrukwekkend modelletje met 8 wielen en wat ik dan wel leuk vind: in de jaren’80 werd dit type vrachtwagen ook nog gebruikt als servicetruck in Parijs Dakar. Onder andere door Porsche.

We gaan op weg.

Na mijn verkenning te voet, op zondag, ga ik op dinsdag ook mee met de rondrit. Allicht; als ik tijdens een bezoek mee kan met een rit, doe ik dat. Helemaal naar de andere kant van het eiland. Waar de zandvlakte echt een zandvlakte is.

In juni 2012 was ik voor het eerst op de Vliehors. Wat ik mij vooral nog herinner is, dat ik na de rit echt even tijd nodig had om de indrukken te verwerken.
Ik heb ook al eens mensen in de vrachtwagen horen zeggen dat ze het ‘wel leuk vinden om eens meegemaakt te hebben’, maar die niet meteen gegrepen zijn door de Vliehors. Maar de meesten zijn dat wel. Je snapt het, of je snapt het niet. Bij elke rondrit heeft minstens de helft van de passagiers de Vliehors al eens eerder bezocht. (Wouter vraagt dit altijd even aan de groep. Niet dat je denkt dat ik een enquête houd.)

Zand en lucht, dat is het. En water. Er omheen en soms in plassen er op. Maar deze keer zijn er geen plassen. Het heeft al langere tijd niet geregend en het zand is nog net niet wit. Veel wolken zijn er ook niet. Al is het ook niet echt helder. Ik vermoed een lichte zeemist omdat het zeewater nog een stuk kouder is dan de lucht. Maar vocht in de lucht betekent eigenlijk ook dat het licht weliswaar wat zachter is, maar wel van alle kanten op je af komt. Voor een albino zoals ik, is de Vliehors vandaag, onder deze omstandigheden, eigenlijk het minst voor de hand liggende stukje Nederland om te bezoeken.

Maar van alle landschappen heeft de Vliehors mijn fotografie nog het meest beïnvloed. Lijkt vreemd misschien, maar dat komt juist door dat minimalisme. Elk spoor in het zand, elke schaduw, elk kleurverschil, elk wolkje en elke nuance wordt opeens potentieel belangrijk voor een foto. En elke keer is het anders. Je leert op een heel andere manier kijken. En dat neem je mee naar andere foto’s.

Een belangrijke foto-tip die altijd wordt aangehaald, zeker als het om compositie gaat, is: houd het simpel. Je zou zeggen dat dat hier wel moet lukken. Maar je merkt dat het juist hier best moeilijk kan zijn. Want je moet net genoeg ‘gedoe’ in beeld hebben om het interessant te maken. Maar niet meer dan genoeg.

Een gedeelte van de Vliehors-rondrit heeft mij nooit zo geboeid. En dat is de binnenkant van het drenkelingenhuisje. Op het zand staat een huisje dat vroeger diende als toevluchtsoord voor zeelui in nood. Nu dient het als juttersmuseum en trouwlocatie. Eenmaal aangekomen opent de chauffeur de deur van het huisje en vertelt hij over de spullen die in de loop der tijd zijn aangespoeld op het eiland en daar zijn uitgestald. Ik ben een keer binnen geweest. Maar eigenlijk vind ik het erg onlogisch om met een groep mensen hutjemutje in een donker huisje te gaan staan, terwijl je omgeven bent met al die ruimte. Maar ja. Een (dr)enkeling heeft daar misschien behoefte aan. Da’s iets voor psychologen. Ik merk dat ik bij elk bezoek steeds minder bezig ben met het fotograferen van het huisje en er alleen nog interesse in heb, omdat het een hoger standpunt biedt voor de plaatjes.

Ik heb meer met een ander object in het zand. Helemaal aan het einde staan de resten van een steiger die gebruikt werd voor de boot tussen Texel en Vlieland. Dit wil zeggen: er is ook een operationele steiger, want die boot is er nog altijd. Maar de oude steiger boeit meer. De kustlijn van de Vliehors wordt niet in toom gehouden met strekdammen en dergelijke. Deze steiger ligt daarom niet meer aan het water en staat daar als een kunstwerk in het zand.

En over kunst gesproken. De vrachtwagens van de Vliehors Expres verzorgen ook het beste project van kunst in de openbare ruimte dat ik ken. In de achterbanden staan dichtregels. De vrachtwagens schrijven bij elke rit vergankelijke dichtregels in het zand. Ze staan er even, tot ze dichtwaaien of de zee er weer bezit van neemt.

De rit zit er op. We komen weer aan bij het Badhuys, waar we ook vertrokken zijn. Het was weer mooi. En we zijn niet alleen uitgewaaid, maar ook een beetje gezandstraald. Het zand zit overal. Ook op de banken in de vrachtwagen. Maar daar ligt altijd zand. Toch mompelt iemand bij het verlaten van de vrachtwagen dat hij het wel leuk vond, maar dat ze volgende keer best even zouden mogen stofzuigen in de vrachtwagen. Volgens mij meende hij het.

Die heeft iets niet gesnapt.

Peter

 

Meer foto’s kijken?

 

Eén antwoord op “Vliehors 2”

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *