Leren lopen

Het is misschien opgevallen dat ik de laatste weken wat minder foto’s heb gemaakt. Of beter gezegd, dat ik wat minder lange wandeltochten heb ondernomen met mijn camera. De reden is dat ik opnieuw leer lopen.

Min of meer.

Dat is niet het gevolg van een noodzakelijke revalidatie. Het is een eigen keuze. Ik ben een tijdje geleden overgestapt op minimalistische schoenen of, in goed Nederlands, barefoot-schoenen. Dat zijn schoenen met een dunne, flexibele zool, geen verhoogde hak en geen noemenswaardige ondersteuning van de voet. En de tenen krijgen meer ruimte in de schoen zodat ze hun nuttige natuurlijke rol kunnen gebruiken.

Reden: de mentale uitdaging.
Iets wat zo vanzelfsprekend lijkt, zeker voor mij, is dat opeens niet meer. Daar moet je je hoofd even naar zetten. En je kan dus niet meteen lange afstanden lopen. Ook de combinatie met een zwaardere cameratas is even niet vanzelfsprekend. Lopen op dergelijke schoenen vraagt meer inzet van de spieren in voet en been (en rug, en buik en…) En dat moet je opbouwen. Maar ik ben al een keer van de Ravenvennen naar huis gelopen (kilometer of 20) of op en neer naar Tegelen. Dus het gaat de goede kant op.

Er zijn ruwweg twee redenaties achter het gebruik van die schoenen.

1: Fitness en gezondheid. We worden geboren zonder schoenen. Dat is onze natuurlijke houding en onze natuurlijke gang.

2: Bewust zijn van je omgeving. De grond voelen. Meer verbondenheid met de wereld om je heen, etc. etc.

(En er zit ook duurzaamheidsrandje aan: er is immers minder materiaal nodig voor dergelijke schoenen. Dat wordt vanuit beide richtingen beschouwd als een prettige bijkomstigheid)

In principe ben ik meer geïnteresseerd in de effecten van punt 2. Fotograferen vraagt een dergelijk bewustzijn en dit zou dat indirect kunnen ondersteunen. Dat stemt nieuwsgierig.

Het punt is alleen: het een kan niet zonder het ander. Je krijgt die natuurlijke gang niet zonder dat je de ondergrond voelt en wil je die ondergrond voelen, dan zul je enige aandacht moeten besteden aan je looptechniek. Zeker als je, zoals ik, ook gewoon veel loopt om van A naar B te komen. Het is mijn auto, in zekere zin.

Ik kan redelijk stevig doorlopen en met ‘normale’ schoenen neem ik grote stappen en land ik op mijn hak. Omdat zo’n wandelschoen gedempt is, hou je dat lang vol. Maar eigenlijk trek je ook met die demping wel een wissel op je knie- en heupgewrichten. Aldus de experts.
Met minimalistische schoenen hou je dat zelfde loopregime niet vol. Je moet daarom kleinere stappen nemen en je landt meer op de voorvoet. Je spieren werken harder, maar je botten en gewrichten krijgen minder te verduren. En da’s helemaal goed, want het is vermoeiend, maar spieren herstellen zich makkelijker dan botten en kraakbeen. Wamt dat herstelt zich niet.

En dat lopen begint nu behoorlijk op gang te komen.

Als ik op de fotolocatie van mijn keuze ben is het heerlijk. Op zoek naar plaatjes loop ik toch al minder snel en het voelen van de ondergrond voegt echt iets toe. Ook praktisch, want je kan beter balanceren op randjes en dergelijke. En dan is de vraag misschien: doet dat geen pijn? Met steentjes en takjes en dergelijke. Het antwoord is nee. Pijn is een relatief begrip. Ja, je krijgt allicht een nadrukkelijk signaal binnen via de zenuwen in je voeten, maar of je dat als pijn beschouwd is aan jezelf. Je moet er op vertrouwen dat je voet voldoende beschermd is door de zool.

En in het verlengde daarvan ligt comfort. Is het comfortabel? Mijn tegenvraag zou zijn: boeit dat? Ik vind hoe dan ook dat onze menselijke hang naar comfort en gemak de wereld uiteindelijk meer kwaad doet dan goed. Je kan dat vergelijken met een licht spartaans sportautootje. Dat is heerlijk op bochtige wegen. Het is alleen vervelend als je een lang stuk snelweg moet rijden voordat je op die bochtige berg- en landwegen komt. Maar voor sommigen is het voordeel groter dan het nadeel. Ik ben een van die mensen, maar ik heb geen rijbewijs. En comfort of niet: met het spartaanse sportautootje ben je net zo snel op de plaats van bestemming.

Er zit nog een andere kant aan die beleving. Een paar maanden geleden ben ik met mijn camera op zoek gegaan naar de locaties bij het liedje ‘As de sterre dao baove straole’. Dat gaat over een jongeman die elke avond te voet zijn vriendinnetje bezoekt aan de andere kant van de stad. Eigenlijk is die blog een heel expliciete uitwerking van de reden waarom ik fotografeer. Niet te ver afdwalen van de wereld zoals die is zonder ons mensen. Ik heb die afstand gelopen op mijn moderne wandelschoenen. Maar dergelijke schoenen had je vroeger niet. Vroeger hadden we meer natuur, was de natuur meer onze dagelijkse werkelijkheid en werden onze voeten er minder van afgeschermd.

En dat is ook een belangrijke reden van het waarom.

Dus geen nood. De foto’s komen vanzelf weer.

Peter.